Η γιαγιά μου η Σμαραγδή από τη Σμύρνη

Σάββατο πρωί, 27 Αυγούστου 1922. Λίγο πριν την Καταστροφή…
Πήρε τη Δέσπω από το χέρι και βγήκαν στη μεγάλη βεράντα, που έβλεπε στη θάλασσα. Το είχαν κάνει πολλά πρωινά στο παρελθόν, όμως σήμερα όλα έδειχναν διαφορετικά…Έγειραν τα κεφάλια τους ελαφρά στο πλάι, ίσα να ακουμπήσουν. Το βλέμμα τους πλανήθηκε στον αχνό ορίζοντα που είχε σχηματίσει η δροσιά της αυγής, σαν να το ’βλεπαν για πρώτη φορά. Στα θολά από συγκίνηση μάτια τους η εικόνα φάνταζε σαν πολύτιμος πίνακας ζωγραφικής, δουλεμένος με τα ανεξίτηλα χρώματα της ψυχής τους: της αγάπης και της νοσταλγίας. «Θα δεις», είπε ο Μηνάς, κοιτάζοντας τη θάλασσα και τον ήλιο που δειλά είχε ξεπροβάλει, εκεί στο βάθος, εκεί που ουρανός και θάλασσα γίνονται ένα. «Θα αντικρίσουμε ξανά αγάπη μου αυτή τη θάλασσα και θα ακούσουμε πάλι το γλυκό τραγούδι των κυμάτων της… Θα γευτούμε, όπως μέχρι σήμερα, την αρμύρα της και το μεθυστικό άρωμά της… Και τότε, όλα θα είναι καλύτερα, και το τραγούδι της θα είναι το δικό μας τραγούδι και η γεύση της, η γλυκιά γεύση της ζωής μας…»